Territoriale jurisdictie betekenis

Territoriale jurisdictie is de term die wordt gebruikt voor de regels die een staat kan stellen op zijn grondgebied, zijn territoir. Deze regels omvatten de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Jurisdictie (Latijn: jurisdictio) of rechtsgebied is het gebied waarover een overheidsorgaan bevoegd is. Zowel de wetgevende, uitvoerende als rechtsprekende machten hebben hun specifieke jurisdictie.

Territoriale jurisdictie betekenis In bepaalde contexten wordt de term jurisdictie gebruikt om de territoriale reik- wijdte aan te geven waarbinnen bevoegdheden kunnen worden uitgeoefend. Indien een hof aangeeft dat een verdachte of verweerder diens jurisdictie niet mag verlaten, wordt gedoeld op het gebied dat bestreken wordt door de rechtsmacht van dat 3hof. In.

Rechtsmacht over grondgebied

Rechtsmacht (ook wel jurisdictie genoemd) heeft betrekking op het terrein waarover staten en hun organen bevoegd zijn regels te stellen en/of te handhaven. Staten hebben op grond van hun soevereiniteit rechtsmacht over hun grondgebied en hun onderdanen. De jurisdictie van de wetgevende en de uitvoerende macht zijn volgens internationaal recht beperkt tot het grondgebied van de staat waartoe zij behoren. Zo hebben zij geen rechtsmacht over het grondgebied van andere soevereine staten noch over internationale wateren.

Rechtsmacht over grondgebied Staten bezitten jurisdictie over het eigen grondgebied, maar stellen ook regels vast met betrekking tot personen, zaken of gebeurtenissen die zich daarbuiten bevinden of voordoen. 13 Vandaar dat sprake kan zijn van concurrerende jurisdictie en dat natuur-.

Jurisdictie grenzen

Inleiding: De grenzen voorbij. De actualiteit van territorialiteit en jurisdictie Marianne Hirsch Ballin, Marnix van Ginneken en Nico Schrijver Inleiding Het begrip territorialiteit speelt tot op heden een centrale rol in het nationale, Europese en internationale recht voor de afbakening van jurisdictie en rechtstoepassing. Wanneer een lidstaat in nationale wetgeving bepaalt dat zij territoriale wateren heeft, een aansluitende zone, een exclusief economische zone en/of een continentaal plat, is het EU-recht daar ook van toepassing binnen de grenzen van functionele jurisdictie.

Jurisdictie grenzen Het voorgaande geeft aanleiding tot een grondige herbezinning op concepten als territorialiteit en uitoefening van jurisdictie en een nieuwe benadering van de aanpak van grensoverschrijdende vraagstukken.

Staatssoevereiniteit uitleg

Staatssoevereiniteit betekent dat de staat de hoogste macht heeft. Een variant is ook volkssoevereiniteit. Deze variant duidt erop dat de hoogste macht bij het volk, doorgaans vertegenwoordigd in een parlement, ligt. Een soevereine staat is een staat met een duidelijk aangeduid territorium waarover die staat zowel intern als extern soevereiniteit uitoefent. Verder heeft een soevereine staat een permanente bevolking en een overheid en is hij onafhankelijk van andere staten of landen.

Staatssoevereiniteit uitleg Soevereiniteit of souvereiniteit is het recht van een bestuursorgaan om het hoogste gezag uit te oefenen zonder dat verantwoording is verschuldigd aan een ander orgaan. Legitimatie van dit gezag kan vanuit verschillende gezichtspunten benaderd worden, zoals volkssoevereiniteit of godssoevereiniteit.

Internationaal recht

Internationaal recht, internationaal publiekrecht, volkenrecht of volkerenrecht, [1] is recht dat geldt tussen staten onderling. Binnen het internationaal recht vormt het Europees recht een zodanig eigen categorie dat de bestudering ervan een zelfstandige discipline is. Gebieden. De term "internationaal recht" kan betrekking hebben op twee juridische disciplines. Het internationaal publiekrecht of volkenrecht: dit recht reguleert de betrekkingen tussen staten en internationale organisaties, waarbij het gaat om gebieden als de mensenrechten, het verdragsrecht, het zeerecht, het internationaal strafrecht en het internationaal humanitair recht. Internationaal recht International Law Commission, July The International Law Commission was established by the General Assembly, in , to undertake the mandate of the Assembly, under article 13 (1) (a) of the Charter of the United Nations to "initiate studies and make recommendations for the purpose of encouraging the progressive development of international law and its codification".